116

از شهری ک توش زندگی میکنم

تا شهری که توش تحصیل میکنم 60 کیلومتر راه هستش

این راه به خاطر وجود دانشجوهای خیلی زیاد 

همیشه پر از مینی بوس بوده

سال اولی ک می رفتم یونی

یادمه همه مینی بوسا از اون داغون قدیمیا بود

پاییز و زمستون هوا خیییییلی سردتر از الان بود

بعد مینی بوسهاشون بخاری که نداشت

پس وسط مینی بوس پیک نیک روشن میکردن!

و همه دانشجوها در طول راه زیر لب ذکر میگفتن تا صحیح و سالم به خونشون برسن

روزایی که کلاسمون ساعت 6 بعدازظهر تموم میشد عروسی ما ترم اولیا بود

اول اینکه همه پسرای خوشگل و توش تیپ و ترم آخری اون موقع بر میگشتن.

دوم اینکه همیشه تو ماشین یه زوج پیدا میشد ک تموم راه رو بهش بخندیم

چون هوا تاریک میشد و چراغا خاموش

انواع و اقسام حرکات خاک بر سری از این زوج و کبوتران عاشق میدیدیم

به طوری که در بعضی مواقع شرم میکردیم و چشمامون و می بستیم

حتی یادمه یه بار آخر ماشین با این زوج روی صندلی 5 نفرا نشسته بودیم 

پسره بیچاره هم میره دستشو بندازه دور گردن عشقش که دستش میگیره به چادر دوستم

دوست منم حسابی از خجالتش درومد و کلی سلیطه بازی درآورد و همه ی مینی بوس رو متوجه اون عقب کرد! 

کم کم مینی بوسا پیشرفته شدن و ماها هم از ترم اولی بودن درومدیم و دیگ ن چشممون به این زوجهای نگون بخت بود

نه به پسرای ترمهای بالاتر 

یه ترمی میشه که تنها رفت و آمد میکنم و دیگ دوستام نیستن

دیگ خبری از شیطنت نیس و تمام مدت هندزفری تو گشمه

امروز یه لحظه یاد اون شیطونیا افتادم و دلم خییییییلی برای همه چی تنگ شد!

چقدر خوبه که این خاطره هارو از یونی دارم